เมื่อเรายินดีที่จะเป็นคนธรรมดา เมื่อนั้นเราคือคนพิเศษ

ผมอ่านเจอประโยคประมาณนี้จากหนังสือเล่มหนึ่งของคุณพศิน อินทรวงค์ ต้องขออภัยว่าจำไม่ได้ว่าเล่มไหน คำพูดเลยอาจผิดเพี้ยนไปบ้าง

โลกของเราเต็มไปด้วยผู้คนที่อยากจะเป็น somebody อยากจะมีตัวตน อยากจะมีที่ทาง อยากจะพูดอะไรออกไปแล้วมีคนมาเห็นด้วยและชื่นชม ซึ่งโซเชียลมีเดียก็ตอบโจทย์สัญชาตญาณนี้ได้ดียิ่งกว่าเครื่องมือไหนๆ

แต่ยิ่งเราอยากเป็นคนพิเศษมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งกลายเป็นคนธรรมดามากขึ้นเท่านั้น เพราะนี่คือวิถีที่คนส่วนใหญ่ล้วนเป็นกัน

แต่คนที่ไม่ได้อยากจะเป็น somebody นี่สิน่าสนใจและน่าศึกษา

โดยเฉพาะคนที่เคยเป็น somebody มาก่อนและไม่รังเกียจการกลับไปเป็น nobody

เพราะเมื่อเราประสบความสำเร็จ พร้อมไปด้วยลาภ ยศ สรรเสริญ สุข โอกาสที่จะติดใจในโลกธรรมนั้นมีสูงมาก

คนที่สละสิ่งเหล่านี้ได้ แสดงว่าเขาเข้าใจอะไรบางอย่าง มองเห็นความไร้สาระของเป้าหมายที่หลายคนพยายามไขว่คว้า และพร้อมจากตรงนั้นมาโดยไม่แคร์ว่าใครจะมองอย่างไร

ดังนั้น อย่ามั่นใจอะไรเกินไปนัก เพราะที่ๆ เรากำลังมุ่งไป คือที่ที่คนที่เรานับถือไม่ได้ใส่ใจ หรือเคยไปถึงแล้วก็เลือกที่จะเดินจากมา

เมื่อเราอยากเป็นคนพิเศษ เราจะเป็นแค่คนธรรมดา

เมื่อเรายินดีกับการเป็นคนธรรมดา เมื่อนั้นเราจะกลายเป็นคนพิเศษครับ