บางทีที่เราเจ็บหนักก็เพราะเราไม่ยอมปล่อยมือ

เปรียบเหมือนคนตกจากหลังม้าแล้วยังคว้าสายบังเหียนเอาไว้

ม้าก็วิ่งเตลิดของมันไป ส่วนเราก็กระเด็นกระดอนชนขอนไม้และก้อนหิน

ม้าไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายเรา มันก็แค่วิ่งไปตามสัญชาตญาตของมัน

แต่เมื่อเราไม่ยอมปล่อยบังเหียน ก็เป็นเรานั่นแหละที่ทำร้ายตัวเอง

ใครตำหนิแม้เพียงหนึ่งครั้ง เราเอามันกลับมาฉายซ้ำในความทรงจำเป็นสิบครั้ง

เหตุการณ์ร้ายเกิดขึ้นเพียงหนึ่งครั้ง เราพาตัวเองย้อนกลับไประลึกอีกนับครั้งไม่ถ้วน

เขาทำให้เราเจ็บแล้วหนึ่งครั้ง เราก็ยังเหมือนคนเจ็บแล้วไม่จำ

รู้ว่าทุกข์แต่ก็ยังทำ เพราะเราเมามันไปกับอารมณ์ที่เกิด พออารมณ์เตลิด ใจก็เลยกระเด็นกระดอนชนขอนไม้และก้อนหินไปด้วย

“Let go or be dragged.”
-Zen proverb

แค่ตกลงมาก็เจ็บมากพอแล้ว

อย่าให้เจ็บไปมากกว่านี้เพราะเราไม่ยอมปล่อยมือเลยนะครับ