วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

“มุลล่า” เดินมาเจอชายคนหนึ่งที่มีสีหน้าเศร้าสร้อย จึงเอ่ยปากถาม

“น้าเป็นอะไรเหรอ”

ชายคนนั้นยกกระเป๋าผ้าซอมซ่อขึ้นมา แล้วพูดว่า

“ข้าแร้นแค้นเหลือเกิน กระเป๋าผุๆ พังๆ ใบนี้เพียงใบเดียวก็ใส่สมบัติทุกอย่างของข้าได้หมดแล้ว”

“แย่จังเลยเนอะ” มุลล่าพึมพัม พร้อมกระชากกระเป๋าจากมือชายคนนั้นแล้ววิ่งหนีไปทันที

เมื่อรู้ตัวว่าโดนขโมยกระเป๋า ชายผู้เศร้าสร้อยก็ได้แต่ร้องไห้โฮ

ส่วนตัวมุลล่านั้น เมื่อวิ่งเลยทางโค้งไปได้นิดเดียว ก็วางกระเป๋าไว้ตรงกลางทาง

เมื่อชายคนนั้นเดินมาพบกระเป๋าของตัวเอง ก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง

“กระเป๋าของข้า! กระเป๋าของข้า! ข้านึกว่าข้าเสียเจ้าไปแล้วซะอีก!”

มุลล่าที่แอบดูอยู่ตรงพุ่มไม้พูดกับตัวเองเบาๆ

“นี่คงเป็นวิธีนึงที่ทำให้คนมีความสุขได้สินะ!”