วันนีวันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

หลายปีก่อน หลวงปู่ต้องดูแลเด็กๆ ที่อพยพมาจากเวียดนาม

น้ำเป็นเด็กคนหนึ่งในจำนวนนั้น น้ำพักอยู่กับหลวงปู่เพราะคุณพ่อของเธอต้องไปทำงานในเมือง น้ำและเพื่อนๆ เห็นว่าหลวงปู่ต้องนั่งสมาธิทุกวัน และในเวลาเช่นนั้นเธอกับเพื่อนๆ จะต้องเงียบ ไม่เล่นส่งเสียงดัง

วันหนึ่งน้ำและเพื่อนๆ รู้สึกกระหายน้ำจึงวิ่งมาขอน้ำดื่มจากหลวงปู่ หลวงปู่จึงนำน้ำแอปเปิ้ลที่เพื่อนบ้านนำมาถวายรินใส่แก้วให้เด็กๆ น้ำได้รับน้ำแอปเปิ้ลเป็นคนสุดท้าย และน้ำแอปเปิ้ลที่ได้นั้นขุ่นมาก (เพราะมีเนื้อแอปเปิ้ลปนอยู่จำนวนมาก) จนเธอไม่อยากดื่ม เธอจึงวิ่งไปเล่นอีกและไม่ดื่มน้ำแอปเปิ้ลแก้วนั้น

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง น้ำกลับมาหาหลวงปู่ขอน้ำดื่มอีก หลวงปู่จึงชี้ไปที่แก้วน้ำแอปเปิ้ลและบอกว่า

“ทำไมไม่ดื่มน้ำแอปเปิ้ลนี้ล่ะ อร่อยมากนะ”

น้ำมองไปที่แก้วอีกครั้งและเห็นว่าน้ำในแก้วใสมาก ตะกอนตกลงไปที่ก้นแก้วแล้ว เธอจึงดื่มน้ำแก้วนั้นด้วยความยินดี

น้ำถามหลวงปู่ว่า “ทำไมน้ำแอปเปิ้ลจึงใสขึ้นล่ะคะ”

หลวงปู่ตอบว่า “เพราะน้ำแอปเปิ้ลนั่งสมาธิน่ะสิ นี่คือเหตุผลที่หลวงปู่นั่งสมาธิทุกวัน เราเลียนแบบน้ำแอปเปิ้ล และน้ำแอปเปิ้ลก็เลียนแบบเรา”

—–

ขอบคุณนิทานจาก The Plum Village