การ์ตูนเรื่องหนึ่งที่ผมชอบอ่านตอนม.ปลายมีชื่อว่า “จิ๋วพลังอึด”

เป็นการ์ตูนของเด็กผู้ชายชื่อว่า “อิตโต โช” (แปลว่า “รางวัลที่หนึ่ง”) ที่ชอบการวิ่งมาราธอนมาก แต่ชีวิตก็แสนอาภัพ บ้านยากจน พ่อเสีย แถมตัวเองก็ตัวเตี้ยม่อต้อจนไม่มีใครคิดว่าจะเป็นนักวิ่งที่ดีได้

แต่ด้วยความพยายามเขาก็ฝึกฝนจนสามารถขึ้นมาเป็นนักวิ่งระดับแนวหน้าของประเทศ

แต่ชีวิตก็ยังไม่หยุดเล่นตลก เมื่อก่อนจะถึงงานมาราธอนระดับโลกอย่าง “โตเกียวมาราธอน” ไม่กี่วัน โชกลับล้มป่วย แถมแม่เองก็ป่วยหนักจนต้องผ่าตัด แม้จะดั้นด้นพาตัวเองมาอยู่ที่จุดสตาร์ทได้ แต่ตอนออกวิ่งก็ล้มลงจนถูกคนอื่นๆ ทิ้งห่างไปหมด

เมื่ออยู่เป็นลำดับสุดท้ายในการแข่งมาราธอนที่มีแต่นักวิ่งเทพๆ แถมร่างกายตัวเองก็ไม่สมบูรณ์ “โช” จึงท้อเป็นธรรมดา

แต่โชก็บอกตัวเองว่า “ขอแซงคนข้างหน้าไปก่อน อีกคนเดียวเท่านั้น แล้วค่อยเลิก”

แล้วพอโชแซงได้หนึ่งคน ก็บอกตัวเองว่า ไม่ไหวแล้ว แต่ขอแซงอีกซักคนแล้วกัน

วิ่งแซงทีละคน ทีละคนไปเรื่อยๆ จนวิ่งทันกลุ่มนำ

ผมขอไม่เล่าว่าสุดท้ายแล้วโชชนะการแข่งวิ่งโตเกียวมาราธอนรึเปล่า เพราะนั่นไม่ใช่ประเด็น

ประเด็นคือโช “ผัดวันประกันพรุ่ง” การยอมแพ้ ออกไปเรื่อยๆ

สำหรับโช เขาจะยอมหยุดวิ่งก็ต่อเมื่อเขาแซงคนข้างหน้าได้ซักหนึ่งคนก่อน แต่พอแซงได้ก็ “นิสัยไม่ดี” ผัดวันประกันพรุ่งการหยุดวิ่งออกไปอีก

ผมเองก็เคยคิดที่จะหยุดเขียนบล็อกหลายครั้ง เพราะการเขียนบล็อกวันละตอนนี่ก็เป็นอะไรที่ต้องใช้แรงและพลังมหาศาล ยิ่งช่วงที่ลูกเล็กหรืองานหนักก็ยิ่งทำให้คิดเรื่องเขียนไม่ค่อยออกเข้าไปใหญ่ แต่ผมก็คอยบอกตัวเองว่าขอแค่อีกซักตอนน่า พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่

เมื่อไหร่ที่เราเจอเรื่องหนักๆ ที่ทำให้ท้อ ขอให้ตระหนักว่าเราทุกคนเป็นยอดฝีมือในการผัดวันประกันพรุ่งอยู่แล้ว จึงคงไม่ยากเกินไปที่จะผัดผ่อน “การยอมแพ้” ออกไปอีกซักหนึ่งวัน

ผัดผ่อนไปเรื่อยๆ วันหนึ่งเราอาจจะถึงเส้นชัยโดยไม่รู้ตัวก็ได้

—–

ขอบคุณประกายความคิดจาก tmrteckk on Reddit: [Story] I treat giving up like procrastination. I keep saying I’m going to do it but never get around to it. 

หนังสือ “Thank God It’s Monday ขอบคุณโลกนี้ที่มีงานประจำ” เริ่มขาดตลาดแล้ว หากหาซื้อไม่ได้ สามารถสั่งออนไลน์กับผม (พร้อมลายเซ็น) ได้ที่ bit.ly/tgimorder ครับ