เดือนที่่แล้ว ผมได้ไปแข่งบอลทัวร์นาเม้นต์แบบวันเดียวจบกับศิษย์เก่าเตรียมพัฒน์
ทีมงานประกาศว่าจะมีน้องๆ พริตตี้มาให้กำลังใจเพื่อให้พี่ๆ นักบอลกระชุ่มกระชวยด้วย
สิบโมงกว่าๆ น้องๆ พริตตี้เพิ่งมาถึงสนาม แม้จะยังไม่ได้แต่งองค์ทรงเครื่องอะไร แต่เดินผ่านทางไหน เหล่าบรรดานักฟุตบอล (รุ่นอาวุโส) ก็เหลียวมองและกระซิบกระซาบ ส่วนพวกเธอก็ทำเป็นไม่สนใจ เดินเข้าห้องแต่งตัวไปแบบสวยๆ
ผมเห็นแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ ว่าแม้จะถูกมองด้วยสายตาสิเน่หาอยู่ทุกวัน และเธอต้องทำเป็นเชิดๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาว
แต่เวลาที่เธอกลับถึงบ้าน ล้างเมคอัพออก ใส่เสื้อยืดและกางเกงขาสั้น เธอจะมีใครซักคนที่รักเธอ และพร้อมจะพูดคุยและเข้าใจพวกเธอรึเปล่า
—–
สัปดาห์ที่แล้ว ผมได้คุยกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่ผิดหวังจากความรักแบบ #ร้องไห้หนักมาก
เราไม่ค่อยได้เจอกัน ซักสองสามปีถึงจะมีโอกาสได้คุยเป็นเรื่องเป็นราวซักครั้ง และแต่ละครั้งหัวข้อหลักก็มักจะเป็นเรื่องปัญหาหัวใจเสียด้วย
จากคนนอกมองเข้ามา ชีวิตเธอดูสมบูรณ์แบบ เพราะหน้าตาดี ทำงานบริษัทอินเตอร์ เงินเดือนก็เยอะ แถมแฟนก็หล่อ
ใครจะไปคิดว่าเธอต้องแบกความทุกข์มากมายจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ
—–
เมื่อวานซืน แม่เล่าให้ฟังถึงเพื่อนนักธุรกิจคนหนึ่ง เป็นเจ้าของบริษัทในตลาดหลักทรัพย์ จิตใจดี ชอบช่วยเหลือเพื่อนฝูงและคนที่เคลื่อนไหวเพื่อส่วนรวมเป็นประจำ
แม้จะมีทร้พย์สินเป็นพันล้าน แต่คุณอาคนนี้เคยป่วยหนักถึงขนาดต้องทำบายพาสหัวใจ เปลี่ยนไต และขาข้างหนึ่งก็เริ่มไม่มีแรง ซึ่งอาจเป็นอาการเริ่มต้นของอัมพฤกษ์
—–
อดคิดไม่ได้ว่า คนเหล่านี้จะรู้สึกเหมือน “นกหลงทาง” บ้างมั้ย
ภายนอกอาจดูดี มีชีวิตที่ใครต่อใครอิจฉาทั้งเรื่อง หน้าตา หน้าที่การงาน หรือฐานะ
แต่ลึกๆ แล้วเขาก็อาจรู้สึกว่ากำลังบินอย่างเคว้งคว้างในท้องฟ้าแห่งชีวิตที่กว้างใหญ่นี้ก็ได้
ที่คิดอย่างนั้นเพราะบางครั้งผมเองก็รู้สึกอย่างนี้
แฟนผมก็อาจรู้สึกอย่างนี้
เพื่อนผมก็อาจรู้สึกอย่างนี้
หัวหน้าผมก็อาจรู้สึกอย่างนี้
CEO บางคนก็อาจรู้สึกอย่างนี้
คนที่เรียกตัวเองว่า “โค้ช” หรือ “นักสร้างแรงบันดาลใจ” ก็อาจรู้สึกอย่างนี้
เน็ตไอดอลที่มีคนฟอลโล่ว์เป็นแสนก็อาจรู้สึกอย่างนี้
นายกฯ บางคนก็อาจรู้สึกอย่างนี้
เมื่อคิดได้ว่า เราทุกคนต่างเป็นนกหลงทางไม่ต่างกัน สายตาที่เรามองคนอื่นก็อาจเปลี่ยนไป
จากสายตาแห่งความเชิดชูหรือบูชา อิจฉาหรือหมั่นไส้ อาจเปลี่ยนเป็นสายตาแห่งความเห็นใจและเอื้ออาทร
อาทรกับนกที่ยังหาบ้านไม่เจอ
และภาวนาว่า อย่างน้อยขอให้มันได้เจอเพื่อนซักตัวที่พร้อมจะบินไปกับมัน
แม้จะยังหลงทาง แต่ก็คงไม่อ้างว้างเกินไปนัก
—–
อ่านตอนเก่าๆ ได้ที่ https://anontawong.com/archives/
อ่านตอนใหม่ๆ ได้ทุกวันที่ Facebook Page Anontawong’s Musings (ที่ปุ่มไลค์จะมี drop down menu ให้เลือกได้ว่าอยากจะให้มี notifications หรืออยากเห็นโพสต์จากเพจนี้อยู่ต้นๆ ฟีดรึเปล่าครับ)
ดาวน์โหลดอีบุ๊ค “เกิดใหม่”
—–
ขอบคุณภาพจาก Pixabay.com
Pingback: ฉาบฉวย | Anontawong's Musings