เดือนที่่แล้ว ผมได้ไปแข่งบอลทัวร์นาเม้นต์แบบวันเดียวจบกับศิษย์เก่าเตรียมพัฒน์

ทีมงานประกาศว่าจะมีน้องๆ พริตตี้มาให้กำลังใจเพื่อให้พี่ๆ นักบอลกระชุ่มกระชวยด้วย

สิบโมงกว่าๆ น้องๆ พริตตี้เพิ่งมาถึงสนาม แม้จะยังไม่ได้แต่งองค์ทรงเครื่องอะไร แต่เดินผ่านทางไหน เหล่าบรรดานักฟุตบอล (รุ่นอาวุโส) ก็เหลียวมองและกระซิบกระซาบ ส่วนพวกเธอก็ทำเป็นไม่สนใจ เดินเข้าห้องแต่งตัวไปแบบสวยๆ

ผมเห็นแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ ว่าแม้จะถูกมองด้วยสายตาสิเน่หาอยู่ทุกวัน และเธอต้องทำเป็นเชิดๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาว

แต่เวลาที่เธอกลับถึงบ้าน ล้างเมคอัพออก ใส่เสื้อยืดและกางเกงขาสั้น เธอจะมีใครซักคนที่รักเธอ และพร้อมจะพูดคุยและเข้าใจพวกเธอรึเปล่า

—–

สัปดาห์ที่แล้ว ผมได้คุยกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่ผิดหวังจากความรักแบบ #ร้องไห้หนักมาก

เราไม่ค่อยได้เจอกัน ซักสองสามปีถึงจะมีโอกาสได้คุยเป็นเรื่องเป็นราวซักครั้ง และแต่ละครั้งหัวข้อหลักก็มักจะเป็นเรื่องปัญหาหัวใจเสียด้วย

จากคนนอกมองเข้ามา ชีวิตเธอดูสมบูรณ์แบบ เพราะหน้าตาดี ทำงานบริษัทอินเตอร์ เงินเดือนก็เยอะ แถมแฟนก็หล่อ

ใครจะไปคิดว่าเธอต้องแบกความทุกข์มากมายจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ

—–

เมื่อวานซืน แม่เล่าให้ฟังถึงเพื่อนนักธุรกิจคนหนึ่ง เป็นเจ้าของบริษัทในตลาดหลักทรัพย์ จิตใจดี ชอบช่วยเหลือเพื่อนฝูงและคนที่เคลื่อนไหวเพื่อส่วนรวมเป็นประจำ

แม้จะมีทร้พย์สินเป็นพันล้าน แต่คุณอาคนนี้เคยป่วยหนักถึงขนาดต้องทำบายพาสหัวใจ เปลี่ยนไต และขาข้างหนึ่งก็เริ่มไม่มีแรง ซึ่งอาจเป็นอาการเริ่มต้นของอัมพฤกษ์

—–

อดคิดไม่ได้ว่า คนเหล่านี้จะรู้สึกเหมือน “นกหลงทาง” บ้างมั้ย

ภายนอกอาจดูดี มีชีวิตที่ใครต่อใครอิจฉาทั้งเรื่อง หน้าตา หน้าที่การงาน หรือฐานะ

แต่ลึกๆ แล้วเขาก็อาจรู้สึกว่ากำลังบินอย่างเคว้งคว้างในท้องฟ้าแห่งชีวิตที่กว้างใหญ่นี้ก็ได้

ที่คิดอย่างนั้นเพราะบางครั้งผมเองก็รู้สึกอย่างนี้

แฟนผมก็อาจรู้สึกอย่างนี้

เพื่อนผมก็อาจรู้สึกอย่างนี้

หัวหน้าผมก็อาจรู้สึกอย่างนี้

CEO บางคนก็อาจรู้สึกอย่างนี้

คนที่เรียกตัวเองว่า “โค้ช” หรือ “นักสร้างแรงบันดาลใจ” ก็อาจรู้สึกอย่างนี้

เน็ตไอดอลที่มีคนฟอลโล่ว์เป็นแสนก็อาจรู้สึกอย่างนี้

นายกฯ บางคนก็อาจรู้สึกอย่างนี้

เมื่อคิดได้ว่า เราทุกคนต่างเป็นนกหลงทางไม่ต่างกัน สายตาที่เรามองคนอื่นก็อาจเปลี่ยนไป

จากสายตาแห่งความเชิดชูหรือบูชา อิจฉาหรือหมั่นไส้ อาจเปลี่ยนเป็นสายตาแห่งความเห็นใจและเอื้ออาทร

อาทรกับนกที่ยังหาบ้านไม่เจอ

และภาวนาว่า อย่างน้อยขอให้มันได้เจอเพื่อนซักตัวที่พร้อมจะบินไปกับมัน

แม้จะยังหลงทาง แต่ก็คงไม่อ้างว้างเกินไปนัก

—–

อ่านตอนเก่าๆ ได้ที่ https://anontawong.com/archives/

อ่านตอนใหม่ๆ ได้ทุกวันที่ Facebook Page Anontawong’s Musings (ที่ปุ่มไลค์จะมี drop down menu ให้เลือกได้ว่าอยากจะให้มี notifications หรืออยากเห็นโพสต์จากเพจนี้อยู่ต้นๆ ฟีดรึเปล่าครับ)

ดาวน์โหลดอีบุ๊ค “เกิดใหม่”

—–

ขอบคุณภาพจาก Pixabay.com