คือการเขียน “บทความธรรมดาๆ” ให้ได้เยอะๆ

เคยมีคนแนะนำผมว่า แทนที่จะเขียนบล็อกทุกวัน ทำไมไม่ลองลดจำนวนเป็นสัปดาห์ละสองหรือสามครั้งแทน จะได้มีเวลาคิด มีเวลาเขียนมากกว่านี้ บทความจะได้มีคุณภาพมากขึ้นด้วย

จริงๆ ก็เป็นแนวทางที่ดีนะครับ แต่ผมยังรู้สึกว่าอยากเขียนทุกวันอยู่ดี แม้ว่ามันจะทรมาน และบทความบางตอนอาจจะไม่ได้มาตรฐานสูงนัก

เหตุผลที่ผมทำอย่างนี้มีสองข้อ

หนึ่ง คือผมถือว่าการเขียนบล็อกคือการฝึกฝน ยิ่งฝึกมากยิ่งดี ถ้าให้ตีพิมพ์แค่สัปดาห์ละสองบทความ ผมรู้ว่าตัวว่าคงไม่ได้เขียนทุกวันแน่ๆ สุดท้ายสิ่งที่จะได้อาจเป็นจำนวนบทความที่น้อยกว่าเดิม แถมคุณภาพก็อาจจะไม่ได้ดีขึ้นซักเท่าไหร่

เหตุผลข้อที่สอง ก็คือผมไม่มีทางรู้เลยว่าบทความไหนจะดี จะเด่น จะดัง บางบทความเขียนแบบมั่นใจมากว่ามันต้องเปรี้ยงปร้าง แต่แล้วมันก็แป๊ก ขณะที่บางบทความเขียนแบบง่ายๆ ขำๆ กลับได้รับความนิยม

ดังนั้นผมเลยขอยึดคติว่า เขียนให้เยอะๆ ไว้ก่อน เพื่อเพิ่มโอกาสให้บทความดีๆ ได้ผุดออกมาดีกว่า

เหมือนในนิทานปั้นหม้อ ที่นักเรียนที่เน้นปั้นหม้อให้ได้มากที่สุด สุดท้ายจะปั้นหม้อออกมาได้สวยกว่านักเรียนที่เน้นปั้นหม้อให้ได้สวยที่สุด

และถึงแม้ว่าผมจะเน้นปริมาณ แต่ก็ใช่ว่าจะละเลยเรื่องคุณภาพ เพราะผมก็ตั้งใจไว้แล้วว่า ทุกบทความนั้นต้องมีประเด็นที่เป็นประโยชน์ และช่วยสร้างมุมมองใหม่ๆ ให้ผู้อ่านได้บ้าง

คะแนนอาจจะไม่ได้สิบเต็มสิบทุกครั้ง แต่ถ้าไม่ได้เจ็ดเต็มสิบเป็นอย่างน้อย ผมก็ไม่ปล่อยออกไปเหมือนกัน

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านจริงๆ ที่สละเวลาเข้ามาอ่านและนำไปบอกต่อ

สำหรับคนเขียนบล็อก ไม่มีอะไรสร้างความปลื้มใจมากไปกว่าการได้รู้ว่างานที่ตัวเองสร้างออกมานั้นมีประโยชน์จนคนกดปุ่มแชร์อีกแล้ว

จะเขียนทุกวันไปเรื่อยๆ อย่างนี้ต่อไปนะครับ

และคงไม่กล้าขอให้เข้ามาอ่านทุกวันด้วย เกรงจะเบื่อกันเสียก่อน

รักน้อยๆ แต่รักนานๆ ก็พอแล้ว!

—–

อ่านตอนเก่าๆ ได้ที่ https://anontawong.com/archives/

อ่านตอนใหม่ๆ ได้ทุกวันที่ Facebook Page Anontawong’s Musings (ที่ปุ่มไลค์จะมี drop down menu ให้เลือกได้ว่าอยากจะให้มี notifications หรืออยากเห็นโพสต์จากเพจนี้อยู่ต้นๆ ฟีดรึเปล่าครับ)

ดาวน์โหลดอีบุ๊ค “เกิดใหม่”

—–

ขอบคุณภาพจาก Pixabay