[For English, please press space bar a few times]

สมัย ม.ปลาย ช่วงปี 2538-2540 ผมมีโอกาสไปเรียนหนังสือที่ประเทศนิวซีแลนด์ครับ

ผมไปอยู่เมืองที่ชื่อว่า เทมูก้า เป็นเมืองเล็กๆ อยู่ที่เกาะใต้ ขับรถจากไครส์เชิร์ชลงมาประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง

ช่วงหน้าหนาว อากาศที่นี่จะเย็นเอาการ อุณหภูมิตอนกลางวันน่าจะอยู่ที่ประมาณ 10 องศา

เครื่องแบบนักเรียนของที่นั่นจะเป็นเสื้อเชิ้ตสีเทาแขนยาวทำมาจากผ้า cotton 100% สวมทับด้วยเสื้อเจอร์ซี่สีน้ำเงินที่ทำจากขนแกะ แล้วก็ใส่กางเกงขายาวสีเทาขาจีบแบบคุณลุง

แต่สำหรับเด็กอายุ 15 ปีจากประเทศแถบเส้นศูนย์สูตรอย่างผม ถึงจะใส่ชุดอย่างนั้นก็ยังหนาวอยู่ดี!

จำได้ว่ามีหลายต่อหลายครั้งที่เดินไป สั่นไป สั่นทั้งแขน ทั้งขา ทั้งลำตัว แม้แต่ปากก็สั่นจนฟันกระทบกันเหมือนในการ์ตูน

ใครที่เคยไปอยู่เมืองหนาวและมีเสื้อผ้าไม่พอใส่น่าจะเข้าใจอารมณ์นี้เป็นอย่างดี

แต่แล้วมาวันหนึ่งผมก็ค้นพบเทคนิคที่สำคัญครับ

จำได้ว่าวันนั้นผมเดินอยู่นอกอาคารเรียน อากาศเย็นได้ที่ แสงแดดไม่มี มีแต่ลมพัดเบาๆ

อาการสั่นจนหยุดไม่ได้มันกลับมาอีกแล้ว!

แล้วจู่ๆ ผมก็นึกสนุกขึ้นมาว่า ไหนลองคิดว่าตัวเอง “ถอดร่าง” ซิ

คิดเหมือนว่า วิญญาณเราหลุดออกมา แล้วยืนดูร่างกายของตัวเองที่สั่นว่าเป็นยังไง

ลองจับไปที่ความเย็นที่มากระทบแขนซิว่ามันหนาวแค่ไหน

ร่างกายดันหยุดสั่นแฮะ

เมื่อกี๊ยังสั่นจนควบคุมไม่ได้อยู่เลย

นับจากนั้นมาผมก็เลยใช้เทคนิคนี้เสมอๆ 

ถ้ารู้สึกเริ่มหนาวจนทนไม่ได้ขึ้นมา

ก็ลองจับความรู้สึกบนร่างกายเอา แล้วความทรมานจากการหนาวก็จะลดลงไปอย่างไม่น่าเชื่อ

ต้องใช้เวลาอีกเป็นสิบปีถึงจะรู้ว่า สิ่งที่ผมทำในบ่ายวันที่หิมะตกนั้นคือวิปัสสนาดีๆ นี่เอง

ถ้าพูดภาษาเทคนิคหน่อย มันคือ เวทนานุปัสสนา หรือการตามดูความรู้สึกของร่างกายและจิตใจ

จากการเป็นคนที่กำลังหนาวอยู่ กลายเป็นคนที่ดูร่างกายที่มันหนาวอยู่

ฟังดูเหมือนจะไม่ต่าง แต่ก็ต่างกันมากนะครับ

ผู้อ่านบางคนอาจบอกว่า อยู่กรุงเทพ ไม่มีโอกาสหนาวอย่างนั้นอยู่แล้วยกเว้นตอนไปเที่ยวเหนือหรือไปญี่ปุ่น

แต่ผมจะบอกว่า อากาศร้อนก็ทำได้เหมือนกันนะครับ

ความทุกข์ทางกายเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ แต่ถ้าเราปล่อยให้ความทุกข์ทางใจมันอาละวดด้วยมันจะยิ่งทำให้ความทุกข์ทางกายดูรุนแรงกว่าความจริง

เหมือนที่ฮารูกิ มูราคามิ นักเขียนชื่อดังเคยกล่าวไว้ว่า Pain is inevitable, suffering is optional ครับ

 

 

 

During my adolescent years, I was lucky enough to attend high school in New Zealand.

The town I went to is called Temuka, it’s a little town with just over four thousand people, about 1.5 hours drive from Christchurch.

During the winter, the place could get icy cold, the temperature during the noon is around 10 degrees Celsius and it could drop below zero at night.

School uniforms back then comprised long trousers, a grey long sleeve shirt made from cotton, and a blue woolen jersey.

But it wasn’t quite enough for me, a 15 year-old boy from a country that sits just above the equator.

 

When it got really cold, my whole body would tremble like crazy and I would experience teeth chattering like what you see in cartoons.

I’m sure many of you have had a similar experience to mine.

But one day I found a surprising simple technique to alleviate this problem.

I was at school, walking in open-air. There was no sunshine, and I felt this cool breeze hit my body.

This uncontrollable shaking hit me again!

But then I figured out that it might be fun to try the ‘out of body experience’.

I just imagined that my soul came out of my body, and had my soul watch my body tremble.

I paid attention to the coolness that was touching my arms.

And my body stopped shaking.

I mean, it was trembling involuntarily just a moment ago, and now it just stopped, without my effort.

Since then on I always used this technique.

When it got so cold that I could not stand it anymore, I would just pay attention to the sensations in my body, and the agony from the cold weather would miraculously diminish.

Only after more than 10 years later did I realize that I was doing was a form of vipassana.

Technically speaking, it was a Vedananupassana, or the contemplation on feelings/sensations.

From being a boy who was cold, I turned myself to be a boy watching his body getting cold.

These two states may seem similar but in fact they are really different.

You might say that since you are in Bangkok, how could you use this technique since it never gets that cold unless you go to Chiang Mai or Japan.

But I’d say that you could use the same technique in a hot weather.

We cannot avoid physical inconveniences, but if we let the mind suffer from it too, the bodily pain would feel worse than it actually is.

Just like Haruki Marakami once mentioned in his book – pain is inevitable, suffering is optional.

~~~~~~~~~

Photo credit:

http://www.ForestWander.com [CC-BY-SA-3.0-us], via Wikimedia Commons

This article was originally posted at: anontawong.com