ความโกรธกับลูกมะนาวมีความคล้ายคลึงกันอยู่

หากมะนาวลูกนั้นไม่มีน้ำ ต่อให้บีบแค่ไหนก็ไม่ได้น้ำมะนาว

หากในใจคนคนหนึ่งไม่มีความโกรธ ต่อให้ใครมากระตุ้นแค่ไหนเขาก็ไม่โกรธ คนแบบนี้อาจจะแทบไม่มีเหลือแล้วในโลก แต่เราคงพอจินตนาการถึงคนคนนั้นได้

ดังนั้นความโกรธจะเกิดได้จึงต้องอาศัยทั้งตัวกระตุ้นและเชื้อแห่งความโกรธที่มีอยู่ในใจเราตั้งแต่แรก

ส่วนความโกรธกับการนอนไม่หลับนั้นก็มีความคล้ายคลึงกันอยู่อย่างหนึ่ง

ยิ่งอยากหายโกรธยิ่งไม่หาย ยิ่งอยากหลับยิ่งนอนไม่หลับ

จังหวะแรกเราจะโกรธคนอื่นก่อน จังหวะที่สองเราจะโกรธตัวเองที่ทำไมไม่หายโกรธเสียที

ยิ่งอยากหายโกรธยิ่งไม่หาย เพราะมันคือการเติมเชื้อแห่งความโกรธเข้าไป

วิธีที่จะหายโกรธได้เร็วที่สุดคือการมองให้เห็นความโกรธนั้นโดยไม่ต้องไปรังเกียจมัน และตั้งคำถามกับตัวเองว่า “ดูซิว่าจะโกรธได้นานแค่ไหน”

เมื่อเราไม่ผลักไส การเติมเชื้อก็จะจบลง

และเช่นเดียวกับทุกสิ่ง ความโกรธที่ผ่านมาก็ย่อมจะผ่านไปเช่นกันครับ