วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

เด็กหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังอยู่ในวัยต่อต้าน รำคาญทุกทีที่แม่บ่น รู้สึกว่าแม่ไม่เคยเข้าใจเขาเลย

วันหนึ่งเขาทะเลาะกับแม่ด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่เขาโกรธแม่มากจนเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกจากบ้าน ไม่ว่าแม่จะเรียกอย่างไรเขาก็ไม่หันกลับไปมอง

เด็กหนุ่มหลับหูหลับตาเดินไปตามทางเรื่อยๆ จนเริ่มรู้สึกหิวและรู้ตัวว่าไม่ได้นำเงินติดตัวมาด้วย

เมื่อเขาเดินมาถึงหน้าร้านบะหมี่ร้านหนึ่ง ก็ได้แต่ยืนมองแล้วกลืนน้ำลาย

เจ้าของร้านเห็นท่าทางของเด็กหนุ่มก็สงสาร จึงเรียกเข้ามากินบะหมี่ในร้าน

“แต่ผมไม่มีเงินนะครับ”

“อั๊วว่าลื้อต้องเจอเรื่องไม่ดีมาแน่เลย บะหมี่ชามนี้ถือว่าอั๊วเลี้ยงก็แล้วกัน”

แม้เด็กหนุ่มจะอาย แต่ก็หิว จึงรับน้ำใจเจ้าของร้าน กินบะหมี่อย่างมูมมาม

พอกินไปได้สักพักน้ำตาของเด็กหนุ่มก็ร่วงหล่นลงมา เจ้าของร้านตกใจ

“อ้าว ลื้อร้องไห้ทำไม?”

“ผมนึกไม่ถึงว่าโลกนี้ยังมีคนใจดีอย่างคุณน้าอีก ให้ผมกินบะหมี่โดยไม่คิดเงิน”

แล้วเด็กหนุ่มก็เล่าเรื่องที่ทะเลาะกับแม่ให้ฟัง เจ้าของร้านได้ยินแล้วก็หัวเราะเสียงดังลั่น

“น้าขำเรื่องอะไรเหรอครับ”

“อั๊วเลี้ยงบะหมี่ลื้อแค่ 1 ชามลื้อยังซาบซึ้งเสียขนาดนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตแม่ลื้อต้มบะหมี่ให้ลื้อกินมาตั้งกี่ชาม แต่ลื้อกลับไม่พอใจแม่ด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ลื้อว่ามันไม่ตลกเหรอ?”

—–

ดัดแปลงจากนิทานจากเพจ นิทานการเดินทางของมด