วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

ขณะที่พระเซนรูปหนึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่ริมน้ำ เขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

เมื่อลืมตาขึ้น จึงเห็นแมงป่องกำลังจะจมน้ำ เขาจึงเอื้อมมือไปช่วยแมงป่องขึ้นมาจากน้ำ

แมงป่องต่อยมือพระเซนทันที เขาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะบริกรรมอะไรบางอย่างพร้อมกับวางแมงป่องที่ริมฝั่งแล้วหลับตานั่งสมาธิต่อไป

สักครู่หนึ่ง พระเซนก็ได้ยินเสียงอีกครั้ง เจ้าแมงป่องตัวเดิมตกลงไปในน้ำอีกแล้ว เขาจึงหยิบแมงป่องขึ้นมาอีกครั้ง โดนต่อยที่มืออีกหน ก่อนจะวางมันลง

ชาวประมงซึ่งเห็นเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้น ทนไม่ไหวจึงเอ่ยปาก

“ท่านไปช่วยมันทำไม ก็เห็นอยู่ว่ามันต้องต่อยท่าน สัตว์พวกนี้มันไม่เคยสำนึกบุญคุณหรอก”

“เป็นธรรมชาติของแมงป่องที่ต้องต่อย เป็นธรรมชาติของเราที่ต้องมีเมตตา ธรรมชาติของมันมิอาจเปลี่ยนธรรมชาติของเราได้”

ชาวประมงนิ่งเงียบ…

สักพัก แมงป่องก็ตกลงไปในน้ำอีก

ในขณะที่พระเซนกำลังจะเอื้อมมือลงไปช่วย ชาวประมงก็ยื่นกิ่งไม้ให้

พระเซนจึงใช้กิ่งไม้ช่วยแมงป่องขึ้นมาจากน้ำ

ชาวประมงจึงกล่าวกับพระเซนว่า

“ข้าเลื่อมใสท่านที่มีความเมตตาเหลือประมาณ แต่ก่อนที่ท่านจะเมตตาสัตว์โลก ท่านก็ควรมีเมตตากับตัวเองก่อนนะครับ”

—–

ขอบคุณนิทานจากไลน์ภาษาจีน http://line.me/ti/p/%40linehome
แปลจีนเป็นอังกฤษโดย Google Translate
เรียบเรียงเป็นภาษาไทยโดย Anontawong’s Musings