วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ
ขณะที่พระเซนรูปหนึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่ริมน้ำ เขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
เมื่อลืมตาขึ้น จึงเห็นแมงป่องกำลังจะจมน้ำ เขาจึงเอื้อมมือไปช่วยแมงป่องขึ้นมาจากน้ำ
แมงป่องต่อยมือพระเซนทันที เขาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะบริกรรมอะไรบางอย่างพร้อมกับวางแมงป่องที่ริมฝั่งแล้วหลับตานั่งสมาธิต่อไป
สักครู่หนึ่ง พระเซนก็ได้ยินเสียงอีกครั้ง เจ้าแมงป่องตัวเดิมตกลงไปในน้ำอีกแล้ว เขาจึงหยิบแมงป่องขึ้นมาอีกครั้ง โดนต่อยที่มืออีกหน ก่อนจะวางมันลง
ชาวประมงซึ่งเห็นเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้น ทนไม่ไหวจึงเอ่ยปาก
“ท่านไปช่วยมันทำไม ก็เห็นอยู่ว่ามันต้องต่อยท่าน สัตว์พวกนี้มันไม่เคยสำนึกบุญคุณหรอก”
“เป็นธรรมชาติของแมงป่องที่ต้องต่อย เป็นธรรมชาติของเราที่ต้องมีเมตตา ธรรมชาติของมันมิอาจเปลี่ยนธรรมชาติของเราได้”
ชาวประมงนิ่งเงียบ…
สักพัก แมงป่องก็ตกลงไปในน้ำอีก
ในขณะที่พระเซนกำลังจะเอื้อมมือลงไปช่วย ชาวประมงก็ยื่นกิ่งไม้ให้
พระเซนจึงใช้กิ่งไม้ช่วยแมงป่องขึ้นมาจากน้ำ
ชาวประมงจึงกล่าวกับพระเซนว่า
“ข้าเลื่อมใสท่านที่มีความเมตตาเหลือประมาณ แต่ก่อนที่ท่านจะเมตตาสัตว์โลก ท่านก็ควรมีเมตตากับตัวเองก่อนนะครับ”
—–
ขอบคุณนิทานจากไลน์ภาษาจีน http://line.me/ti/p/%40linehome
แปลจีนเป็นอังกฤษโดย Google Translate
เรียบเรียงเป็นภาษาไทยโดย Anontawong’s Musings