เมื่อวานนี้ผมพา “ใกล้รุ่ง” ลูกชายวัยสองเดือนไปฉีดวัคซีนมาครับ

ตอนแรกลูกก็คุยอ้อแอ้กับหมออย่างอารมณ์ดี แต่พอโดนเข็มฉีดเข้าต้นขาซ้ายเท่านั้นแหละ ร้องไห้จ้าเลย

จบเข็มแรกไม่พอ ยังโดนเข็มสองฉีดเข้าต้นขาขวาอีก ที่ร้องอยู่แล้วเลยยิ่งร้องไห้หนัก ผมที่มีหน้าที่ตรึงแขนลูกไว้ตรงหัวเตียง เห็นหน้าแฟนตรงปลายเตียงก็รู้เลยว่าแฟนกำลังสงสารลูกจับใจ

พอหมอฉีดเข็มที่สองเสร็จ แฟนผมก็รีบเข้ามาอุ้มลูกขึ้นไปกอดทันที ปลอบประโลมและเห่กล่อมอยู่นานกว่าลูกจะสงบลง

ถ้าพูดได้ ใกล้รุ่งคงตัดพ้อว่าทำไมพ่อแม่ต้องทำร้ายหนูอย่างนี้ด้วย หนูเจ็บมากไม่เห็นเหรอ!

แต่ในมุมของพ่อแม่ แม้จะสงสารลูกแค่ไหนก็ต้องยอม เพราะรู้ดีว่าเจ็บเดี๋ยวเดียวก็หาย แลกกับภูมิคุ้มกันโรคที่จะอยู่กับลูกไปอีกนาน

ผู้ใหญ่อย่างเราก็เจอฉีดวัคซีนเช่นกัน เพียงแต่ไม่ได้ถูกฉีดด้วยเข็ม แต่ถูกฉีดด้วยสถานการณ์และคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

อาจเจอเพื่อนรังแก

อาจโดนหลอกจนเสียเงินเสียทอง

อาจทำงานผิดพลาดจนโดนไล่ออก

อาจโดนหลอกให้รักแล้วทิ้งไป

ในห้วงเวลาแห่งความเจ็บปวด หลายคนต่อว่าฟ้าว่าทำไมต้องทำกับเราอย่างนี้ ไม่ต่างอะไรกับที่เด็กน้อยไม่เข้าใจพ่อแม่

ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วฟ้าอาจไม่ได้ต้องการรังแกเราเลย

ฟ้ากำลังฉีดวัคซีนให้เราต่างหาก

ความเจ็บปวดที่เราได้รับ ไม่นานก็จะได้รับการเยียวยา

แต่ภูมิคุ้มกันที่มีชื่อว่าประสบการณ์และสติปัญญา จะอยู่กับเราตลอดไปครับ

—–

ป.ล. เมื่อตกอยู่ในมรสุมชีวิต สังเกตดูนะครับว่าใครที่เข้ามาปลอบประโลมและโอบกอดเราเป็นคนแรก เพราะนั่นคือหนึ่งในคนที่รักเรา (และเราควรรัก) มากที่สุดครับ