เมื่อวันพฤหัสฯ ผมเขียนไปว่า กิโลแรกยากที่สุด เพราะการออกวิ่งแรกๆ นั้นมันจะหนืดๆ เสมอ แต่พอผ่านกิโลแรกไปได้ อะไรๆ ก็จะง่ายขึ้น

แต่มีอีกประเด็นนึงที่ผมไม่ได้พูดถึง นั่นคือสิ่งที่ยากกว่ากิโลแรก

บางคนอาจเดาว่า กิโลสุดท้าย ซึ่งผมก็ค่อนข้างเห็นด้วย เพราะตอนที่วิ่งฮาล์ฟมาราธอน ก็จำได้ว่ากิโลสุดท้ายนี่มันเหนื่อยจริงๆ

แต่มันก็ยังมีสิ่งที่ยากกว่ากิโลสุดท้ายอยู่ด้วยเช่นกัน

เพราะไม่ว่าจะวิ่งกิโลไหน สิ่งที่ต้องทำมันก็ไม่ได้ยุ่งยากอะไร ก็แค่ต้องก้าวเท้าซ้าย-ก้าวเท้าขวาสลับกันไปเรื่อยๆ ถ้าวิ่งไม่ไหวก็เปลี่ยนเป็นเดินแทนได้

ที่ซับซ้อนและยุ่งยากกว่า คือก่อนที่เราจะวิ่งต่างหาก

ซับซ้อนเพราะเรามักจะติดงาน ติดมือถือ ติดซีรี่ส์ รวมถึงติดข้ออ้างต่างๆ นานาที่เราจะสรรหามาบอกตัวเองว่า ทำไมวันนี้เราถึงไม่ควรวิ่ง/ไม่พร้อมที่จะวิ่ง

เราจึงต้องใช้แรงใจมหาศาลที่จะวางมือถือ ปิดคอม ปิดทีวี และผลักข้ออ้างต่างๆ นาๆ ออกจากหัวสมอง เพื่อเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและรองเท้าผ้าใบ

เมื่อเราเปลี่ยนชุดและพาตัวเองออกมาหน้าบ้านแล้ว ที่เหลือก็ง่ายดายและตรงไปตรงมา

ดังนั้น จะเป็นนักวิ่งได้สำเร็จหรือไม่สำเร็จ อาจไม่ได้วัดกันตอนที่วิ่ง แต่วัดกัน ณ วินาทีที่ตัดสินใจว่าวันนี้จะวิ่งหรือไม่วิ่ง

กับเรื่องอื่นๆ ในชีวิตก็เช่นกัน