วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

ขณะที่พระอาจารย์ท่านหนึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่ มีชายคนหนึ่งผลักประตูเข้ามาอย่างแรง แล้วปิดประตูกลับไปอีก แล้วเตะรองเท้ากระเด็นไป แล้วเปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง

พระอาจารย์พูดขึ้นว่า “เจ้าห้ามเข้ามา ไปขอให้ประตูและรองเท้าให้อภัยเสียก่อน”

“คำพูดของท่านช่างน่าขัน ทำไมข้าจะต้องไปขอให้ประตูและรองเท้าให้อภัยด้วย รองเท้านั่นก็เป็นของข้าเอง”

“เจ้าออกไป แล้วไม่ต้องกลับมาอีก เจ้าบันดาลโทสะกับกับรองเท้าได้ แล้วทำไมจะขอร้องให้พวกมันให้อภัยไม่ได้ ตอนที่เจ้าโกรธ เจ้าไม่ได้คิดแม้แต่นิดเดียวว่าการระบายอารมณ์กับรองเท้าเป็นเรื่องที่โง่เขลาที่สุด

หากเจ้าไปเกี่ยวเนื่องกับความโกรธได้ ทำไมไม่ไปเกี่ยวเนื่องกับความรัก เกี่ยวเนื่องก็คือเกี่ยวเนื่อง ความโกรธเป็นความเกี่ยวเนื่อง ขณะที่เจ้าปิดประตูด้วยความโกรธ เจ้าก็ไปเกี่ยวเนื่องด้วยกับประตู

การกระทำของเจ้าเป็นความผิดพลาด ไม่ใช่ทางแห่งคุณธรรม ประตูบานนั้นไม่ได้ทำอะไรให้เจ้า เจ้าออกไปก่อน แล้วก็ไม่ต้องเข้ามา”

เหมือนดังสายฟ้าฟาดลงมา ชายผู้นั้นเข้าใจถึงความนัยของทั้งหมด

แล้วชายคนนั้นก็ไปลูบๆ ประตู น้ำตาไหลนองหน้า เมื่อเขาคำนับขอขมารองเท้า เขาก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงไปทั่วสรรพางค์กายของตนเอง

—–

ขอบคุณนิทานจาก What Am I.net : นิทานเซ็น