คุณจะดูแลมันยังไง?

จะปล่อยให้มันกินอาหารขยะรึเปล่า?

จะให้มันกินเหล้าจนเมาแฮงค์รึเปล่า?

จะให้มันสูบบุหรี่รึเปล่า?

จะขังมันไว้ในห้องแอร์แล้วเปิดทีวีให้มันดูทั้งคืนรึเปล่า?

เชื่อว่าคนส่วนใหญ่คงเลือกที่จะประคบประหงมมันมากกว่านี้

แต่กับ “ร่างกายของเรา” ที่ประเมินค่าไม่ได้ เรากลับใช้มันอย่างทิ้งๆ ขว้างๆ

มนุษย์ไม่ใช่รถยนต์ ที่หากชิ้นส่วนไหนพังแล้วจะหาอะไหล่มาเปลี่ยนกันได้ง่ายๆ

ดูแลร่างกายเราเหมือนกับที่เราดูแลม้าเงินล้านเถอะนะครับ

—–

ขอบคุณข้อมูลจาก Zig Ziglar: The Million-Dollar Racehorse

“Thank God It’s Monday ขอบคุณโลกนี้ที่มีงานประจำ” หนังสือเล่มแรกของผมวางแผงแล้วนะครับ หาซื้อได้ที่ซีเอ็ด นายอินทร์ คิโนะคุนิยะ เอเชียบุุ๊คส์ บีทูเอส และศูนย์หนังสือจุฬาครับ bit.ly/tgimannounce

 

วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

ในห้องเรียนห้องหนึ่ง อาจารย์ถามลูกศิษย์ว่า

“ทำไมเวลาคนโกรธกันแล้วต้องตะคอกใส่กันด้วย?”

ห้องเรียนเงียบไปหลายวินาที ก่อนนักเรียนคนหนึ่งจะตอบว่า

“เพราะเราโมโห เราก็เลยเสียงดังครับ”

“แต่ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ ในเมื่ออีกคนก็อยู่ใกล้กันแค่นี้ คุยธรรมดาก็ได้ยินแล้วนี่ ทำไมคนเราถึงต้องขึ้นเสียงกันด้วย?”

นักเรียนผลัดกันตอบคำถาม แต่ไม่มีใครให้คำตอบที่อาจารย์พอใจ อาจารย์จึงเฉลยว่า

“เวลาคนสองคนโกรธกัน หัวใจสองดวงก็จะห่างกันมากขึ้น เขาเลยต้องตะโกนเพื่อไปให้ถึงหัวใจของอีกฝ่าย”

ห้องเรียนเงียบสงัด ก่อนที่อาจารย์จะเสริมว่า

“เวลาคนสองคนรักกัน สังเกตสิว่าเขาจะไม่ตะโกน แต่จะคุยกันด้วยเสียงอ่อนโยน เพราะอะไร? ก็เพราะว่าหัวใจของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันไง”

“แล้วพอคนสองคนรักกันยิ่งกว่าเดิม เสียงพูดนั้นก็จะแผ่วเบาจนกลายเป็นเสียงกระซิบ และสุดท้ายเขาก็ไม่จำเป็นต้องกระซิบด้วยซ้ำ แค่มองตาก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว”

“ดังนั้น คราวหน้าถ้าเธอตะคอกใส่คนที่เธอรัก จงจำไว้ว่าเธอได้สร้างระยะห่างให้หัวใจของเธอกับเขาแล้ว”

—–

ขอบคุณนิทานจาก Quora: Tariq’s answer to What’s the best way to react when someone is shouting at you in anger? 

ขอบคุณคุณผู้อ่านที่อุดหนุนหนังสือเล่มแรกของผม “Thank God It’s Monday ขอบคุณโลกนี้ที่มีงานประจำ” จนตอนนี้ติดอันดับ Bestseller ของซีเอ็ดครับ (https://goo.gl/e326HZ)  หากใครยังไม่ได้จับจอง ยังสามารถหาซื้อได้ที่ซีเอ็ด นายอินทร์ คิโนะคุนิยะ เอเชียบุุ๊คส์ บีทูเอส ศูนย์หนังสือจุฬา หรือสั่งตรงกับผมก็ได้ครับ bit.ly/tgimannounce

“Be quick, but don’t hurry.”
-John Wooden

คำสองคำที่ดูจะคล้ายกันแต่หากหยุดคิดดีๆ แล้วจะเจอความต่าง

ไม่ว่าจะเป็น “สงสาร” กับ “เมตตา” goo.gl/dzcnAq

หรือ “จริงจัง” กับ “เคร่งเครียด” goo.gl/7Hnxpr

วันนี้ผมก็ไปเจออีกสองคำที่คล้ายคลึงกัน คือคำว่า “เร็ว” กับ “รีบ”

เร็ว ทำให้ประหยัดเวลา
รีบ จะยิ่งช้า เพราะต้องกลับมาแก้

เร็ว พอดีๆ คุณภาพงานไม่ตก
รีบ ไม่มีทางพอดี และงานมักไม่ได้มาตรฐาน

เร็ว แต่เปี่ยมไปด้วยสติ
รีบ มักขาดสติ

เร็ว เพราะเริ่มในเวลาที่ควรเริ่ม
รีบ เพราะเริ่มนาทีสุดท้าย

เร็ว เพราะคิดแล้วลงมือทำ
รีบ เพราะลงมือทำโดยไม่คิด

เร็ว เพราะทำเต็มความสามารถไม่ว่อกแว่ก
รีบ เพราะมัวแต่ไปแวะข้างทาง

เร็ว หัวหน้าจะชื่นชม
รีบ หัวหน้าจะว่าว่าเราชุ่ย

เร็ว จะได้กลับบ้านไปเจอคนที่เรารัก
รีบ ถึงจะอยู่บ้านก็ไม่ได้คุยกันอยู่ดี

“Be quick, but don’t hurry.”

เร็วได้ แต่อย่ารีบนะครับ

---

UPDATE: 25 Aug 2017: “Thank God It’s Monday ขอบคุณโลกนี้ที่มีงานประจำ” หนังสือเล่มแรกของผมวางแผงแล้วนะครับ หาซื้อได้ที่ซีเอ็ด นายอินทร์ คิโนะคุนิยะ เอเชียบุุ๊คส์ บีทูเอส และศูนย์หนังสือจุฬาครับ bit.ly/tgimannounce

แต่ขอให้เราเก่งกว่านี้

“Don’t wish it was easier, wish you were better.
Don’t wish for less problems, wish for more skills.
Don’t wish for less challenge, wish for more wisdom”

― Jim Rohn

การขอให้ชีวิตง่ายกว่านี้มีจุดอ่อนอยู่สองข้อ

ข้อแรกคือเราสั่งมันไม่ได้ เพราะโลกไม่ได้เป็นไปตามใจ แต่เป็นไปตามเหตุปัจจัย

ข้อสองคือต่อให้เรา”โชคดี” ได้มีชีวิตที่ง่ายขึ้นจริงๆ เราก็จะสูญเสียโอกาสในการเติบโต

ถ้าเราตั้งใจจะอยู่บนโลกนี้ไปอีกซักพัก ยังไงก็ต้องได้เจอปัญหาที่ใหญ่ขึ้น หนักหน่วงขึ้นแน่ๆ

ความยากลำบากที่เราประสบในตอนนี้ จึงเป็นนาทีทองที่จะขัดเกลาให้ตัวเองเก่งขึ้น แกร่งขึ้น และมีภูมิคุ้มกันที่จะรับมือกับปัญหาอื่นๆ ที่เราจะต้องเจอในวันข้างหน้า

ดังนั้นอย่าหนีปัญหา หันไปเผชิญหน้ากับมันแล้วก้าวข้ามมันไปให้ได้

แล้วตัวเราเองในอนาคต จะมองกลับมาด้วยความรู้สึกขอบคุณครับ

—–

“Thank God It’s Monday ขอบคุณโลกนี้ที่มีงานประจำ” หนังสือเล่มแรกของผมวางแผงแล้วนะครับ หาซื้อได้ที่ซีเอ็ด นายอินทร์ คิโนะคุนิยะ เอเชียบุุ๊คส์ บีทูเอส และศูนย์หนังสือจุฬาครับ bit.ly/tgimannounce