ระดับความเป็น “สังคมบริโภคนิยม” ของเรานับวันมีแต่จะเข้มข้นขึ้น

เพราะ “เสพ” กันเยอะมาก

เสพละครจากทีวี

เสพเรื่องราวของเพื่อนและคนรู้จักจากฟีดเฟซบุ๊ค

เสพความภาคภูมิใจจากคนที่กดไลค์รูปของเรา

เสพดาราจากอินสตาแกรม

เสพซีรี่ส์จากยูทู๊บ

เสพซูชิคำละสี่ร้อย

เสพ เสพ เสพ เพราะมันทำให้เรา “อิ่ม” ทั้งทางกายและทางใจ

จริงหรือ?

ต่อให้มีเงินเป็นร้อยล้านพันล้านและเสพอะไรเท่าไหร่ก็ได้ตามใจชอบ เราจะมีความสุขจริงหรือเปล่า

เราเสพเพราะเรายังมีกิเลส แต่กิเลสนั้นหิวตลอดเวลา เป็นมหาสมุทรที่ไม่มีก้น

แต่จะให้เราหักดิบ หยุดเสพและหันหน้าเข้าหาพระธรรม ก็ใช่ว่าเป็นสิ่งที่ทุกคนจะทำได้ (หรือยินดีจะทำ)

ทางออกหนึ่งที่อาจจะช่วยให้ชีวิตของเรามีความสมดุลย์มากขึ้นจึงอาจะเป็นการ “สร้าง”

ในยุคสมัยนี้เราเข้าถึงเครื่องมือที่ช่วยให้เราสรรค์สร้างสิ่งต่างๆ ได้อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

ทำอาหาร เขียนบล็อก แต่งเพลง วาดรูป ถ่ายภาพ เขียนหนังสือ จัดงาน ทำหนังสั้น ฯลฯ

มนุษย์มีศักยภาพมากมายเพื่อการนี้

บางศาสนาเชื่อว่ามนุษย์เป็นภาพจำลองของพระเจ้า (human is an image of God)

และสิ่งที่พระเจ้าทำอยู่เสมอไม่ใช่การเสพ แต่เป็นการสร้างสรรค์

เมื่อเรา “สร้าง” เราก็เหมือนกำลังใช้ขีวิตตามรอยพระองค์นั่นเอง

เสพให้น้อยลง สร้างให้เยอะขึ้น

แล้วเราอาจจะรู้สึก “อิ่ม” กว่านี้ก็ได้

—–

อ่านตอนเก่าๆ ได้ที่ https://anontawong.com/archives/

อ่านตอนใหม่ๆ ได้ทุกวันที่ Facebook Page Anontawong’s Musings (ถ้ากด Get Notifications ใต้ปุ่ม Like หรือเลือก Show First ใต้ปุ่ม Following ก็จะไม่พลาดตอนใหม่ครับ)

ดาวน์โหลดอีบุ๊ค “เกิดใหม่”

เมื่อตอนต้นปีที่แล้ว มีบทความตอนหนึ่งใน medium.com ที่กลายเป็นบทความ viral มีคนแชร์หลายพันคน

บทความนี้ชื่อ The 30 second habit with a lifelong impact 

Robyn Scott หญิงสาวผู้เขียนบทความนี้ได้พูดถึงคำแนะนำขั้นสุดยอดจากชายคนหนึ่ง

ชายคนนี้มีตัวตนอยู่จริงๆ อายุสี่สิบกว่าๆ เคยสร้างแบรนด์ระดับโลกหลายแบรนด์ ทุกวันนี้เขาจะทำงานก็ต่อเมื่อเขารู้สึกว่ามีอะไรที่เขาน่าจะช่วยได้เท่านั้น บางทีเขาก็ถูกขอให้ช่วยแก้ปัญหาราคาหุ้นที่ดำดิ่งของบริษัทบางบริษัท บางครั้งก็ขอให้เขียน speech ให้กับนักการเมือง และ CEO ของบริษัท Fortune 500 โดยได้รับค่าเหนื่อยเป็นเลขหกหลัก (เงินดอลล่าร์) และเพื่อนๆ ของเขาก็เป็นผู้คนที่ทรงอิทธิพลที่สุดในโลกหลายต่อหลายคนไม่ว่าจะเป็นเจ้าของธุรกิจ นักการเมือง หรือนักแสดง

แต่ถ้าคุณลองกูเกิ้ลชื่อของเขา คุณจะแทบไม่เจอข้อมูลอะไรเลย

โรบินได้พบกับผู้ชายคนนี้ในการพูดคุยเพื่อกำหนดยุทธศาสตร์เกี่ยวกับองค์กรไม่แสวงหากำไรแห่งหนึ่ง

การพบปะคราวนี้เกิดขึ้นที่บ้านของผู้ชายคนนี้ที่โต๊ะประชุมมีคนที่ “พูดเก่ง” หลายคน ในขณะที่เจ้าของบ้านกลับพูดน้อยมาก แต่เมื่อใดก็ตามที่เขาเอ่ยปาก อาจจะถามคำถามสั้นๆ หรือตั้งข้อสังเกตบางอย่าง ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ประเด็นในการพูดคุยชัดเจนขึ้นและตีตกความเห็นต่างๆ ที่ไม่ตรงประเด็น โรบินบอกว่า ชายคนนี้เหมือนเป็นวาทยากรระดับโลกที่กำลังติวเข้มให้กับวงออเคสตร้าของนักเรียนมัธยม

ดังนันเมื่อชายคนนี้มีข้อแนะนำ โรบินจึงตั้งใจฟังอย่างเต็มที่

เขาเล่าให้ฟังว่า ช่วงที่กำลังจะเข้าเรียนมัธยมปลาย คุณตาเรียกเขาเข้าไปคุยและให้คำแนะนำว่า

Immediately after every lecture, meeting, or any significant experience, take 30 seconds — no more, no less — to write down the most important points. If you always do just this, said his grandfather, and even if you only do this, with no other revision, you will be okay.

ทันทีที่จบเลคเชอร์ การประชุม หรือเพิ่งได้รับประสบการณ์สำคัญ จงใช้เวลา 30 วินาที ไม่ขาดไม่เกิน เขียนสรุปประเด็นที่สำคัญที่สุด

โดยคุณตาบอกว่าถ้าเขาทำอย่างนี้ทุกครั้ง แม้จะไม่ได้อ่านหรือแก้อะไรเลย เขาจะมีชีวิตที่โอเค

ซึ่งกาลเวลาก็ได้พิสูจน์แล้วว่าผู้ชายคนนี้มีชีวิตที่ “โอเค” เอามากๆ

หลังจากได้เรียนรู้กฎ 30 วินาที่แล้ว โรบินก็ได้ทดลองวิธีนี้อยู่หลายเดือนแล้วก็พบว่ามันเจ๋งจริงๆ เพราะนี่ไม่ใช่การจดเลคเชอร์ แต่เป็นการใช้สมองเพื่อแยกแยะให้ได้ว่าอะไรเป็นน้ำอะไรเป็นเนื้อ ช่วยให้คุณเป็นผู้ฟังที่ดีขึ้นและจับประเด็นได้อย่างแม่นยำมากขึ้น ซึ่งส่งผลให้คุณสร้างประโยชน์ให้แก่ผู้คนได้มากขึ้นนั่นเอง

ผมเองได้ลองปฏิบัติตามกฎนี้ดูบ้างแล้ว แต่ยังไม่สม่ำเสมอเท่าไหร่ ใครใช้แล้วได้ผลยังไงมาเล่าสู่กันฟังกันบ้างนะครับ

—–

อ่านตอนเก่าๆ ได้ที่ https://anontawong.com/archives/

อ่านตอนใหม่ๆ ได้ทุกวันที่ Facebook Page Anontawong’s Musings (ถ้ากด Get Notifications ใต้ปุ่ม Like หรือเลือก Show First ใต้ปุ่ม Following ก็จะไม่พลาดตอนใหม่ครับ)

ดาวน์โหลดอีบุ๊ค “เกิดใหม่”

—–

ขอบคุณข้อมูลจาก Medium: The 30 second habit with a lifelong impact 

คือประเทศไทยครับ

อันนี้ไม่ได้มาพูดกันลอยๆ แต่เป็นการให้คะแนนโดย Bloomberg (คู่แข่งคนสำคัญของบริษัท Reuters ในเรื่องการให้ข้อมูลข่าวสารของโลกการเงินและเศรษฐกิจ)

เมื่อเดือนมีนาคมปีที่แล้ว บลูมเบิร์กได้ตีพิมพ์บทความชื่อ The 15 Happiest Economies in the World

โดยบลูมเบิร์กได้สร้าง “ดัชนีความทุกข์” (Misery Index) โดยเอาอัตราการว่างงานมาบวกกับอัตราเงินเฟ้อ (unemployment rate + inflation rate)

ยิ่ง Misery Index ต่ำเท่าไหร่ ยิ่งแสดงว่ามีความสุขมากขึ้นเท่านั้น

ยกตัวอย่างประเทศนอร์เวย์ ที่คาดว่าอัตราเงินเฟ้อจะอยู่ที่ 2% ส่วนอัตราการว่างงานอยู่ที่ 3.75% ดังนั้นคะแนน Misery Index จึงอยู่ที่ 5.95 และถือเป็นประเทศที่มีความสุขทางเศรษฐกิจเป็นอันดับที่ 9 ของโลก

ขณะที่เมืองไทย คะแนน Misery Index แค่ 1.4 เท่านั้น แสดงว่าทั้งอัตราการว่างงานและเงินเฟ้อต่ำสุดๆ

เรื่องอัตราการว่างงานผมไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ เพราะผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่เป็นเจ้าของบริษัทมหาชนเคยเล่าให้ฟังว่าอัตราการว่างงานในเมืองไทยนั้นต่ำมากมาโดยตลอด คนไทยจึงไม่เคยเจอปัญหาไม่มีงานทำ มีแต่ปัญหาไม่ยอมทำงาน (บางชนิด) จนเราต้องพึ่งพาแรงงานต่างด้าว

ส่วนอัตราเงินเฟ้อ ผมแปลกใจเล็กน้อย เพราะไม่ค่อยได้ตามข่าวเศรษฐกิจและรู้สึกว่าข้าวของมันก็แพงขึ้นเรื่อยๆ แต่ถ้ากูเกิ้ลดูก็จะพบว่าอัตราเงินเฟ้อของบ้านเราเมื่อปีที่แล้วอยู่ที่ประมาณ -0.5% 

ซึ่งนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำไมบลูมเบิร์กถึงจัดให้เราเป็นอันดับหนึ่ง ชนะประเทศที่เจริญแล้วอย่างสวิตเซอร์แลนด์ นอร์เวย์ ญี่ปุ่น หรือ อเมริกา

จริงอยู่ Misery Index นี้จะว่าไปก็ออกจะดูคำนวณง่ายเกินไปหน่อย เพราะความสุขมันไม่ได้มีแค่มิติเรื่องการมีงานทำหรือราคาที่แพงขึ้นของสิ่งของอย่างเดียว แต่อย่างน้อยมันก็เป็นตัวชี้วัดคร่าวๆ ได้

ยิ่งถ้าเมื่อเทียบกับประเทศที่อยู่ท้ายๆ ตารางอย่าง สเปน (Misery Index = 24), อาร์เจนตินา (32) และเวเนซูเอล่า (86.5)

เมืองไทยของเราก็น่าอยู่กว่าจริงๆ ครับ

—–

อ่านตอนเก่าๆ ได้ที่ https://anontawong.com/archives/

อ่านตอนใหม่ๆ ได้ทุกวันที่ Facebook Page Anontawong’s Musings (ถ้ากด Get Notifications ใต้ปุ่ม Like หรือเลือก Show First ใต้ปุ่ม Following ก็จะไม่พลาดตอนใหม่ครับ)

ดาวน์โหลดอีบุ๊ค “เกิดใหม่”

—–

ขอบคุณข้อมูลจาก

Bloomberg: The 15 Happiest Economies in the World

ศูนย์พยากรณ์เศรษฐกิจและธุรกิจ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย: รายงานภาวะเศรษฐกิจประจำไตรมาสที่ 1/2558 และคาดการณ์ภาวะเศรษฐกิจตลอดทั้งปี 2558

“ความสุขเหมือนคนที่เรารัก
ความทุกข์เหมือนคนที่รักเรา”

– อาจารย์กำพล ทองบุญนุ่ม
กิเลสแมเนจเม้นท์ 

—–

ประโยคของอาจารย์กำพลช่วยเตือนสติเราได้ดี

ว่าคนเรานั้นวิ่งเข้าหาแต่ความสุข ดังชายหนุ่มเพียรพยายามเข้าหาหญิงสาวแสนสวยที่ใครต่อใครหมายปอง

นอกจากจะต้องออกแรงหนักหนาเพื่อให้ได้มาแล้ว ความสุขยังเล่นตัวอีกด้วย อยู่กับเราแค่เดี๋ยวเดียวก็จากไป

ไม่เหมือนกับความทุกข์ที่รักเราอย่างยิ่ง ไม่ต้องไปเสาะแสวงหา อยู่เฉยๆ เขาก็มาเยือน แถมมักอยู่กับเรานานกว่าความสุขไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ต่อให้ไล่ก็ไม่ยอมไป

แล้วเราจะใช้ประโยชน์จากธรรมชาติของความสุข-ความทุกข์นี้ได้อย่างไร?

อย่างแรกก็เหมือนกับที่กล่าวไปข้างต้น ว่าเราควรจะวิ่งตามหาความสุขอย่างมีสติ และรู้เท่าทันด้วยว่า มันไม่ได้รักเรานะ

ในทางกลับกัน ก็ต้องยอมรับว่าความทุกข์คือธรรมชาติอย่างหนึ่งที่จะคงอยู่ตราบใดที่เรายังมีชีวิต หรือพูดภาษาพระก็คือตราบที่เรายังครองขันธ์ 5 อยู่

ในเมื่อหนีกันไม่พ้นแล้ว สิ่งที่ดีที่สุดที่จะทำได้คือการอยู่กับมันอย่างสันติ ไม่รังเกียจ แต่ก็ไม่คลุกคลี เพราะทุกข์มีไว้ให้เห็น ไม่ได้มีไว้ให้เป็น

เมื่อเข้าใจเช่นนี้แล้ว จะได้ไม่แสวงหาสุขจนหน้ามืดตามัว และไม่จมอยู่กับกองทุกข์จนทำร้ายตัวเองครับ

—–

อ่านตอนเก่าๆ ได้ที่ https://anontawong.com/archives/

อ่านตอนใหม่ๆ ได้ทุกวันที่ Facebook Page Anontawong’s Musings (ถ้ากด Get Notifications ใต้ปุ่ม Like หรือเลือก Show First ใต้ปุ่ม Following ก็จะไม่พลาดตอนใหม่ครับ)

ดาวน์โหลดอีบุ๊ค “เกิดใหม่”

—–

ขอบคุณข้อมูลจาก กิเลส แมเนจเม้นท์ คอร์สเสวนาเพื่อพรรษาที่เปี่ยมสุข

ขอบคุณภาพจาก dhammajak.net