อ่านประโยคนี้แล้วผมคิดถึงวงกลม

เพราะถ้าจะให้บางอย่างมัน come around and catch you ได้ แสดงว่า เรากำลังวิ่งเป็นวงกลมอยู่

แล้วผมก็นึกถึงผีเสื้อ ที่พอเราพยายามจะจับมันมาดู มันก็จะบินหนี

แต่ถ้าเรานั่งอยู่เฉยๆ บางทีมันก็จะมาเกาะอยู่ใกล้ๆ

จนก็อดถามตัวเองไม่ได้ว่า วันๆ เราพยายามทำอะไรมากเกินไปรึเปล่า

และเราวิ่งสุดแรง และวิ่งวนเป็นวงกลมอย่างนี้มานานแค่ไหนแล้ว?

สามสิบห้าปี?

หรือสามสิบห้าชาติ?

หรือนานกว่านั้น?

หรือบางทีที่เรารู้สึกว่าเรามีความก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ ก็เพราะว่าวงกลมมันใหญ่มาก จนดูเหมือนว่าทางที่เราวิ่งมันเป็นเส้นตรง

(เหมือนที่สมัยก่อนคนคิดว่าโลกแบนนั่นแหละ)

แต่ใช่ว่าการวิ่งจะไม่มีประโยชน์เสียเลยทีเดียว เพราะถ้าเอาแต่นั่งเฉยๆ ชีวิตคงจะจำเจน่าดู

เพียงแต่ต้องคอยเตือนตัวเอง ว่าอย่ามัวแต่จับจ้องที่จุดหมาย จนลืมชื่นชมความงามระหว่างทาง

ลองหยุดวิ่ง แล้วมาเดินสบายๆ ดูบ้าง

เพราะบางสิ่งที่เราต้องการ อาจจะกำลังตามหาเราอยู่เช่นกัน